Meme in pinnewaar

Zoals ik gisteren al vertelde, was pa de "kleinen" van zijn gezin. En dat is hij ook altijd een beetje gebleven, hoewel zijn postuur dat zou tegenspreken. Hoe oud pappie Martin ook was, zijn moedertje Agnès hield altijd een oogje in het zeil. Zelfs op zijn 47ste.

Dat was in 2007, het jaar waarin Japie en ikzelf afstudeerden. Tijdens het laatste trimester moest Japie binnen zijn richting logistiek management een stage volgen. Na wat zoekwerk belandde hij in Gent. Hij had een kot nodig en pa sprak een goede connectie van hem aan. Zo logeerde Japie tijdens de week bij Jean Mercier.

De stage startte maandag vroeg, dus Japie vertrok altijd naar Gent op zondag avond. Met de trein, want dat was het makkelijkst, als ze geen vertraging hadden natuurlijk. En pa bracht hem dan naar het station in Kortrijk.

Maar ...  tijdens 1 bepaalde week was er een klein probleempje. Op zondagavond was er mosselfestijn in café de Litanie/Den Bottle in de Wittemolenstraat. Een zeer gezellig eet- en praatcafé dat helaas niet meer bestaat. Pa was er samen met een hoop vrienden maar had helaas zijn gsm vergeten. Met de gsm van een vriend belde hij naar onze vaste telefoon en ik nam op.

"Timmie, ik ben mijn gsm vergeten. Als jullie mij nodig hebben, om te voeren naar het station ofzo, bel op de gsm van Luc Leroy."

Ik noteerde het nummer en ging wat op de computer zitten. Japie kwam thuis, en op de één of andere manier hadden we elkaar net gemist. Ik kon hem dus niet zeggen dat pa zijn gsm vergeten was en dat hij Luc moest bellen.

Japie, nietsvermoedend, belde naar pa zijn gsm en na ettelijke tevergeefse pogingen gaf hij het op. Hij had een ander idee! Hij belde naar meme Agnès want vaak vertoefde pa (en ook wij) daar op zondag avond. Het was rond een uur of acht, en meme zat al samen met André in nachtjapon (of pinnewaar) in de zetel tv te kijken.

"Hallo meme, Japie hier. Is pa daar?"
"Je pa, nee. Die zit mossels te eten in de Littannie."
"Ah ok, ik probeer hem te bellen want ik moet naar het station in Kortrijk".
"Hoe, is hij niet bereikbaar? Moet ik hem halen?"
"Nee meme, ik zal nog proberen bellen."

Maar dat was niet voldoende voor meme. Zij had een ander plan ...

Ik kwam Japie tegen en zei hem dat hij Luc Leroy moest bellen omdat pa zijn gsm vergeten had.
"Oei, en ik heb meme al gebeld ...".

Enkele momenten later vloog de voordeur open en kwam papa binnen gestoven.
"Ik ben hier en zal je naar Kortrijk voeren. Maar bel nooit ... nooit of te nimmer meer naar meme!!!!"
"Waarom pa?"
"Waarom? Ik ben 47, 47!!! En ik sta daar in de Litanie op het gemak één te drinken met mijn maten. En dan vliegt de deur daar open, en wie staat daar??? Meme Agnès in haar pinnewaar en ze doet teken met haar vingertje van "Kom hier". Al mijn maten lachen en ik naar haar.
"Je zoon heeft gebeld en je bent niet bereikbaar, hij moet naar Gent."
"Ja moeder, mijn gsm ligt thuis, hij moest bellen naar ..."
"Niets te maren, ga hem maar voeren naar Kortrijk".
En ik stond daar voor Piet Snot!! Mijn moederke van eind de 70 die in haar pinnewaar haar zoon van 47 uit café haalt terwijl haar vriend André in de auto zit te wachten, ook in zijn pinnewaar. Ik was de grap van de avond. En mijn maten maar lachen!!"

Een kwartier lang liep hij te briezen tot hij dan Japie naar Kortrijk voerde. De dag nadien was hij ook nog razend, en ging hij zelfs maar 's avonds laat eens op bezoek bij zijn moedertje.
"Je mocht dat niet meer doen, moeder! Ik ben oud en wijs genoeg."
"Jij moet maar bereikbaar zijn, je hebt een gsm. Dus!!"

Er volgde een koude oorlog van amper een dag, en dan was alles ok!

47 of niet, hij bleef de kleinen!!

TG